Onder saxofonisten heb je koele redenaars, kortademige schreeuwers en introverte neuzelaars.Hoewel Ben Sluijs de techniek heeft om al die stemmen te vertolken, is de Belgische altist vooral een bedachtzaam spreker van volzinnen. Iedere noot uit zijn hoorn is een zorgvuldig opgepoetste glimmer, die aan een smaakvolle ketting wordt geregen. En dat met behoud van het vermogen solistisch te verrassen met een fantasierijke bocht of omweg. Hij hoort dan ook absoluut thuis in het lijstje van tien Belgische topacts, die het afgelopen jaar onder de naam jazz@2002.be het BIMhuis hebben aangedaan.
De basis van Sluijs’ repertoire is postbop, een idioom waarin hij zich beweegt met ongekende lyriek. Maar tot werkelijk grootse dingen kwam hij gisteren vooral in de losser gecomponeerde "Mouth Peace" die het recentere repertoire van het kwartet vormen. Bevrijd van de noodzaak te swingen, komt Sluijs’ wat hese, vibratoloze toon goed tot zijn recht. Het intens melancholische duet "Minor Problems" met pianist Erik Vermeulen was bloedstollend mooi in al zijn ingehouden dramatiek.Vermeulen liet horen zelf ook een niet onverdienstelijk solist te zijn met een voorkeur voor onconventionele akkoordenschema’s en een uitgekiend gevoel voor stilte. En in bassist Piet Verbist en drummer Eric Thielemans heeft de bandleider een ritmesectie die qua temperament naadloos aansluit bij zijn genuanceerde spel.
Dit is geen band die het moet hebben van pyrotechnische hoogstandjes; de overtreffende trap wordt altijd gezocht in de inhoud. Dat is zelfs te merken in de drumsolo’s die bestonden uit het bedaard uitwerken van een simpel patroon op achtereenvolgens drie trommels of een minutenlange roll waarbij het ijzer van de snaredrum hypnotiserend meezoemde.
Het zal de onnadrukkelijkheid van het raffinement zijn waardoor Ben Sluijs in Nederland tot nog toe gold als onontdekte grootheid. Jazz voor fijnproevers.