Altsaxofonist Ben Sluijs heeft zich de laatste jaren geprofileerd als een van de meest inventieve jazzmuzikanten van België en begint ook een behoorlijke reputatie in Nederland op te bouwen. Zijn nieuwe kwartet is door de afwezigheid van een pianist vrijer van opzet dan dat met Erik Vermeulen, een andere spil in de belgische scene. Net als in Amsterdam of Rotterdam begint de jazz in Brussel en Antwerpen steeds meer internationale trekken te krijgen. Dan krijg je een Sardijnse Italiaan zoals Manolo Cabras op contrabas en een Tsjechische drummer zoals Marek Patrman, die net iets andere accenten aan de muziek meegeven. De andere man in de frontline is de tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele, een Belgische generatiegenoot die ook al een eigen draai weet te geven aan de Jazz.
Het kwartet neemt de vernieuwingne van de Amerikaanse jazz uit de jaren vijftig als uitgangspunt en vult die aan met moderner idioom. Zo waart de geest van ornette Coleman niet allen rond in zijn composities, maar ook in de speelwijze van de hele band. Sluijs heeft met zijn slanke virtuoze toon, een lyrische benadering die het meest doet denken aan Lee Konitz. De meeste andere composities, zonder uitzondering zeer melodieus van aard, zijn van Sluijs en worden telkens met andere middelen door de band tot interessante improvisaties en interacties uitgebouwd. daarbij is Van Herzeele misschien nog de meest verassende solist, omdat hij met asymmetrische, grillige lijnen en flinke variaties in de articulatie telkens onverwacht uit de hoek komt.
De grootste meerwaarde van de band zit echter in de samenwerking tussen de beide blazers die elkaar feilloos qua toonvorming weten te vinden. een andere belangrijke eigenschap van de band is de nadruk op klankkleur in de ritmesectie. Patrman swingt niet onbedaarlijk, maar is vooral expressief door zijn kies gebruik van de verschillende instrumenten van zijn drumset. Cabras heeft op zijn bas een mooie brede toon die de stukken een extra pathos meegeeft. Het Ben Sluijs Quartet maakte vooral in de tweede set veel indruk, toen de bandleden meer gewend waren aan het zaalgeluid. Het optreden maakt benieuwd naar wat de zuiderburen nog meer aan serieuze muziek te bieden hebben.