Ben Sluijs & Erik Vermeulen – 'Parity' (W.E.R.F., 2010)

Cobra.be 12-2010

Label-baas Rik Bevernage van De Werf in Brugge noemt dit "een bundel poëzie op plaat" en mooier kan ik het eigenlijk niet zeggen. Saxofonist Ben Sluijs en pianist Erik Vermeulen spelen al zolang samen in diverse combinaties, maar als duo toveren ze als een ziel pure, magische momenten uit hun instrumenten. Een van de meest intense platen van het jaar.

De Standaard p.c23 (23.10.2010)

"Op Parity omarmt de piano van Vermeulen de gepolijste saxofoonsound van Sluijs en geeft er dramatische wendingen aan. In sommige uitgesponnen stukken duwt de piano de saxofoon zachtjes vooruit en neemt dan de teugels over. Ben Sluijs schaaft al jaren aan zijn saxofoonklank. Hoe mooi en sprekend die is, hoor je in de intro van het titelnummer."
Karel Van Keymeulen, De Standaard, p.c23 (23.10.2010)

Jazzflits.nl

In 2001 maakten altsaxofonist Ben Sluijs en pianist Erik Vermeulen de wonderschone cd ‘Stones’ voor het label Jazz’halo. Het album deed het dermate goed dat W.E.R.F. onlangs besloot de uitverkochte plaat opnieuw uit te brengen. En na negen jaar ligt er nu ook eindelijk een opvolger in de winkel. De titel zegt heel veel over dit Belgische duo. ‘Parity’ betekent namelijk ‘gelijkwaardigheid’, en de twee dragen dat credo op overtuigende wijze uit. Een andere titel op deze cd is eveneens van toepassing op de heren: Dizzy Gillespie’s ‘Con Alma’. Dat betekent namelijk ‘met ziel’, en in de ingetogen muziek die ze maken zit heel veel van dat essentiële ingrediënt. Onder de schijnbare rust die ze uitstralen broeit heel veel, als gloeiende kooltjes onder een aslaag. Sluijs speelt daarbij subtiel met zijn minimale vibrato, waardoor zijn saxofoon soms als een accordeon klinkt in de zich langzaam ontvouwende melodieën. Vermeulen bedenkt spannende akkoordliggingen, die het midden houden tussen Bill Evans en Mal Waldron. Zo zorgen ze ervoor dat de standards op de cd klinken alsof ze zelf hebben bedacht (naast het Gillespiestuk is dat ook nog ‘Sweet and Lovely’) en eigen stukken alsof het standards zijn (zoals ‘Things Ain’t What They Look’). Sluijs en Vermeulen hebben er een tijd over gedaan om deze plaat te maken (de opnamen stammen uit 2008 en 2010), maar het was het wachten waard. Hopelijk hoeven we niet weer negen jaar te wachten voor ze weer met een duo-album komen.
Herman te Loo

Draai om je oren

Hoewel beide heren regelmatig in elkaars gezelschap terug te vinden waren (het W.E.R.F.-label laat dat mooi horen met een handvol releases), dateert hun eerste album als duo, 'Stones', toch alweer van 2001. Nochtans is er aan hun werkwijze niet veel veranderd. Integendeel: de loepzuivere interactie is er enkel op vooruitgegaan, waardoor je intussen al kan spreken van een moeiteloze communicatie die doorgaans is terug te vinden bij partners die al decennialang bij elkaar zijn.

Zowel Sluijs als Vermeulen blinken uit in dosering en spelen met ruimte, en hoewel dit geen album is van uitsluitend ballades, voel je hier nergens de drang om grote statements te maken, om te imponeren. Deze twee heren weten heel goed tot wat ze in staat zijn en het lijkt wel alsof ze beseffen dat hun publiek net zozeer op de hoogte is van hun wisselwerking. Wie de twee aan het werk zag op Jazz Brugge, herinnert zich vast nog de fragiele intimiteit en de gestileerde melancholie.

In deze veertien stukken, die heen en weer schuifelen tussen middernachtsromantiek (een mooie versie van Gillespie's 'Con Alma'), raadselachtigheid à la 'Ascenseur pour l’échafaud' en de occasionele opleving ('Friendly Fire'), wordt geen noot, geen aanslag of ademstoot verspild, en zelfs Vermeulens bruggetjes 'A Short Answer' en 'Tuinpad' geven de indruk doordacht hun plaats gekregen te hebben. Bovendien lijkt Sluijs' fluisterende aspiratie op de altsax enkel nog mooier geworden te zijn.

Je oordeel over dit album loopt dan ook gelijk met wat je ervan verwacht. Hier wordt niets geforceerd, in hoofdletters afgedrukt of overboord gegooid. Alles staat in het teken van harmonie, berusting, mate en wederzijds vertrouwen. Wie op zoek is naar een poëtische plaat die ondanks de nadruk op grijstinten toch zijn lichtvoetigheid en gracieuze klasse bewaart, die is bij 'Parity' aan het juiste adres.

Guy Peters