......In Vergelijking met het zeer solide en tamelijk klassieke kwartet van Ben Sluijs is dit duo een waar avontuur. Je voelt dat Sluijs en Vermeulen in afwezigheid van hun ritmesectie voortdurend op zoek zijn naar het centrum en een beetje houvast. Dat werkt niet altijd, maar precies dat beetje instabilteit werkt verfrissend. De prachtige lyriek van Sluijs' saxofoon blijft intussen helemaal overeind in deze evenwichtsoefening. Er is minder compositorisch materiaal aanwezig, maar des te meer ruimte voor zoeken en aftasten. De goede verstandhouding tussen Sluijs en Vermeulen staat garant voor een postieve balans. (DW)