Ben Sluijs & Erik Vermeulen – 'Parity' (W.E.R.F., 2010)

CD-RECENSIE Jazzenzo maart 2011

Altsaxofonist Ben Sluijs en pianist Erik Vermeulen kennen elkaar al jaren. Ze speelden samen in het kwartet van de altsaxofonist, maar bovenal verscheen tien jaar geleden al hun schitterende cd ‘Stones’. Naar de komst van een nieuwe duo-cd mocht derhalve reikhalzend worden uitgezien; aan samenwerking zou het immers niet liggen. De verwachtingen op ‘Parity’ worden geen moment beschaamd. De cd is van een onvergelijkbare schoonheid. Op het smalle vlak van duoconcerten hebben de twee Vlaamse grootmeesters elkaar gevonden. Nergens balanceren zij, maar gaan zelfbewust en rijk van geest hun gang in een in elkaar opgaan dat je zelden hebt gehoord.

‘Parity’ is een plaat geworden waarop twee vrienden tijdens een genoeglijk avondje uit in de kroeg elkaar van alles te vertellen hebben. Van intimiteit die zij al jaren met elkaar delen en waarvan de verhalen nauwelijks ooit te lijken opdrogen; van verrassende ontmoetingen die ze hebben met anderen en waarvan ze elkaar deelgenoot willen maken, van muziek die ze horen en die met elkaar gedeeld móet worden en ook van slap kletsen, gevoed door de drank die ze inmiddels hebben ingenomen.

Bovenstaande woorden zouden een beeldspraak kunnen vormen, om te verbloemen dat de muziek van het duo nauwelijks in waarde oordelende omschrijvingen is te vatten. De woorden uit de vorige alinea zijn daarentegen metaforen, die willen aanduiden dat Ben Sluijs en Erik Vermeulen een prachtprestatie hebben geleverd, die de rijkdom van improvisatie, diepgaand meesterschap en een grondige kennis van de jazzhistorie tegelijk samenvatten.

De veertien stukken van voornamelijk de twee uitvoerders omspannen de traditie van meerdere muzikale stijlen. Dat reizen door verschillende landen gaat uiterst ontspannen: jachtige solo’s of duels worden afgewisseld met rustige, impressionistische passages; het voortouw nemen krijgt volop de ruimte, maar schijnbaar concentratieloos afdwalen gebeurt hier binnen een functionele rol; naar Bill Evans te hebben geluisterd, is even voor de hand liggend als naar Ornette Coleman. Daar ligt namelijk de crux: omdat aan zulke reuzen de eigen inbreng wordt toegevoegd en juist daardoor ‘Parity’ zijn unieke betekenis krijgt.

Rinus van der Heijden